Het gesprek dat een klein meisje nooit had mogen horen.

Ik stond op van mijn stoel en knielde naast haar neer. Ik pakte haar kleine handjes vast, die koud waren.

‘Vertel me alles, alstublieft. Wat heb je gehoord?’

Ze slikte. Ik zag de tranen in haar ogen opwellen, maar ze beet op haar lip, alsof ze sterk probeerde te blijven. Dat gebaar brak mijn hart.

‘Laatst, toen mama aan de telefoon was met oma…’ begon ze, haar stem trillend. ‘Ik was in mijn kamer, maar de deur stond open.’ Mama wist niet dat ik er was.

Ze pauzeerde even, alsof het haar moeilijk viel om verder te gaan. Ik kneep zachtjes in haar handen en moedigde haar aan om door te gaan.

“Mijn moeder vertelde mijn oma dat ze het niet meer aankon. Dat alles zo duur was: school, kleding, schoenen, eten… alles kostte zo veel. En dat als ik niet zoveel buitenschoolse activiteiten zou doen, we misschien meer geld zouden hebben.”

Ik kon mijn oren niet geloven. Mijn vrouw en ik hadden er altijd voor gezorgd dat we het niet over geld hadden in het bijzijn van onze dochter. Maar blijkbaar was dat niet genoeg.

‘Toen zei mama: « Soms denk ik dat het allemaal makkelijker zou zijn als we niet zoveel verantwoordelijkheden hadden, »‘ vervolgde mijn dochter, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. ‘Ik weet dat ik de verantwoordelijkheid ben, papa. Ik weet dat het geld kost om mij te onderhouden. Daarom dacht ik dat als ik naar een weeshuis zou gaan, jij meer geld zou hebben en mama gelukkiger zou zijn.’

Mijn keel snoerde zich dicht. Ik moest me enorm inhouden om niet ter plekke in tranen uit te barsten. Mijn kleine meisje droeg die last al zo lang met zich mee, in de overtuiging dat ze een last voor ons was, dat we beter af zouden zijn zonder haar.

Ik omhelsde haar stevig. Ik voelde haar kleine lijfje tegen het mijne trillen terwijl ze snikkend op mijn schouder leunde.

‘Mijn liefste, luister goed naar me,’ fluisterde ik in haar oor, mijn stem brak. ‘Je bent geen last. Dat ben je nooit geweest en dat zul je ook nooit zijn. Je bent het beste wat mama en mij ooit is overkomen. Begrijp je dat?’

Ze knikte tegen mijn borst, maar ik wist dat ze meer nodig had dan woorden. Ze had een uitleg nodig, ze moest de hele waarheid begrijpen.

De waarheid achter de woorden

Ik keek haar in de ogen. Ik veegde haar tranen weg met mijn duimen.

‘Weet je wat er met volwassenen gebeurt?’ vroeg ik haar. ‘Soms zijn we moe of bezorgd en zeggen we dingen zonder er goed over na te denken. Mama maakt zich inderdaad zorgen over geld. Maar niet vanwege jou, schat. Het komt doordat volwassenen zich altijd zorgen maken over geld, of we nu veel of weinig hebben.’

‘Dus ze wil niet dat ik wegga?’ vroeg ze met een zacht stemmetje.