De zitting werd geschorst voor een strafrechtelijk onderzoek. Kort daarna kwamen federale agenten Daniel ophalen. Geen sirenes. Geen theatrale gebaren. De stille zekerheid van de wet.
De marine herstelde Natalie in haar rang en eerbewijzen. Tijdens de ceremonie sprak ze zes woorden, zonder nadruk: « Ik ben nooit gestopt met dienen. Jullie wel. » De ovatie was langdurig, ingetogen en noodzakelijk.
Later, in het Pentagon, werd een ontbrekend portret hersteld. De gegraveerde naam was eindelijk compleet. Natalie vroeg niet om vergeving. Ze vroeg om nauwkeurigheid. In een klaslokaal, tegenover jonge officieren, leerde ze hen integriteit onder druk. « Gehoorzaamheid is juist – totdat het dat niet meer is. »
Er arriveerde een laatste pakketje zonder enig woord: oude foto’s, een late bevestiging. Natalie legde ze weg, zonder triomf. De waarheid had geen ophef nodig. Ze moest worden opgeschreven.
Ze wilden hem uitwissen. De geschiedenis heeft zijn naam echter in herinnering gebracht. Niet om hem te rehabiliteren, maar om ons eraan te herinneren: de beste gerechtigheid is niet donderend. Ze verschijnt in vol ornaat, en de wereld komt in opstand.
