De rust van Sidrolândia, een vredig en hecht stadje in het binnenland van Mato Grosso do Sul, werd verstoord door een tragedie zo ingrijpend dat de tijd leek stil te staan. In een gemeenschap waar het leven doorgaans het rustige ritme van het platteland volgt, verspreidde het nieuws van het plotselinge overlijden van Drielle Leite Lopes en haar drie jonge kinderen – Helena, João Lúcio en José Augusto – zich als een ijzige wind. Het was een verlies dat alle logica tartte en de ziel van de stad verwoestte, waardoor de inwoners worstelden met een verdriet dat zowel collectief als persoonlijk was.
Het laatste afscheid vond plaats in het stadhuis van Sidrolândia, een gebouw dat normaal gesproken bestemd is voor de alledaagse zaken van het lokale bestuur. Op deze dag was het echter een toevluchtsoord voor een gebroken stad. De lucht binnen was zwaar, doordrenkt met de geur van rouwbloemen en de verstikkende last van collectief ongeloof. Tranen stroomden vrijelijk uit de ogen van degenen die de familie kenden en zelfs van degenen die hen slechts van een afstand hadden gadegeslagen. De aanblik van vier doodskisten, verschillend in grootte, passend bij de leeftijd van de slachtoffers, was een visuele manifestatie van een nachtmerrie die met geen woorden te beschrijven viel. Het was een scène die elke aanwezige ouder en buur diep raakte, een aangrijpende herinnering aan de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan.
De details van de gebeurtenissen die aan die afschuwelijke zondagavond voorafgingen, maakten het verlies alleen maar wreder. Drielle had de dag doorgebracht zoals veel toegewijde dochters dat doen: ze was bij haar moeder thuis geweest. Het was bedoeld als een dag van feest en het delen van mijlpalen. Drielle straalde van de vreugde die voortkomt uit de vervulling van een langgekoesterde droom; slechts een week eerder had het gezin eindelijk hun eigen huis gekocht. Dit huis zou meer zijn dan alleen een gebouw; het was de fysieke belichaming van jaren hard werken, opoffering en de hoop op een stabiele toekomst voor haar kinderen. Ze hadden de middag doorgebracht met praten over de inrichting, de tuin waar de kinderen zouden spelen en de vele herinneringen die ze binnen die nieuwe muren wilden creëren.
