Na de ceremonie ging Natalie alleen het ouderlijk huis binnen. De studeerkamer van haar vader was onaangeroerd. Onder de versieringen ging een afgesloten lade open. Daarin lagen tientallen brieven, bijeengebonden met een blauw lint, allemaal aan hem geadresseerd. Nooit verzonden. Jaar na jaar. Hij schreef in het geheim: zijn trots, zijn twijfels, zijn genegenheid – en de erkenning dat Margaret hem ervan had weerhouden ze te versturen.
Onder de brieven lag een officiële envelop: een machtiging voor de overdracht van het commando aan Natalie, gedateerd 2020. Ondertekend door haar vader. Medeondertekend door Daniel. Niet geregistreerd. Begraven.
De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Toegang tot de computer geblokkeerd. Activeringen teruggedraaid. Donkere achtergronden omgeleid. Operatie Rode Wapen, een strategisch spook, had gediend om haar het zwijgen op te leggen. Daniel had de gebeurtenissen onderschept, de opvolging geblokkeerd en het verhaal herschreven.
Samen met Reeve dook Natalie in de beveiligde archieven. Toegangslogboeken, interne documenten, financiële gegevens: alles wees op een methodische vervalsing. Gewijzigde orders. Omgeleide audits. Een belangrijke getuige, Ethan Pierce, die jarenlang buiten de besluitvorming werd gehouden. En één naam, die steeds weer opdook in de handmatige autorisaties: Daniel Rhodess.
Toen Natalie publiekelijk sprak, was dat niet uit wraak, maar om alles vast te leggen. Geauthenticeerde getuigenissen. Brieven. Tijdstempels. Opnames. De strategie van zwijgen bezweek onder het gewicht van het bewijsmateriaal. Daniel ontkende alles. Margaret probeerde zich te beroepen op « familie-eer ». De feiten bleven echter onveranderd.
Voordat de beoordelingscommissie bijeenkwam, las Natalie een zin van haar vader voor: « Laat haar spreken. Ze heeft het verdiend. » Daarna legde ze de documenten neer. De schermen lichtten op. De handtekeningen kwamen overeen. De financiële stromen ook
